Wonen in Terneuzen

‘Ik had een zware dag gehad op werk en toen ik ’s avonds thuis kwam, dacht ik opeens: ik wil weg, ik wil iets anders… ik wil bij de zee wonen. Dus heb ik midden in de nacht naar vacatures gezocht in Zeeland. Ik stuurde een sollicitatiebrief naar de Zeeuws-Vlaamse zorginstelling Tragel en twee weken later mocht ik op gesprek komen. Ik werd aangenomen.’

‘Ik moest zo snel mogelijk een woning zoeken en vond gelukkig heel snel een particulier huurhuisje in Terneuzen. Per toeval kwam ik een meisje tegen die een tijdje zou gaan reizen en haar huis wilde verhuren. Daar heb ik dankbaar gebruik van gemaakt.’
 

‘Ik kende niks of niemand, maar het scheelde dat ik al meteen ging werken. Zo leerde ik mijn collega’s kennen en had ik meteen contact. Ook het meisje van wie ik de woning huurde, nam me mee op sleeptouw. Zij woonde de eerste weken nog bij haar ouders en vroeg regelmatig of ik gezellig mee de stad in wilde met haar en haar vriendinnen. Zo bouwde ik langzaamaan een hele vriendenkring om me heen.’

 

‘Dat klopt. Ik weet niet wie heeft bedacht dat Zeeuwen stug volk zouden zijn, maar ik heb niet het idee dat de mensen hier anders zijn dan in de rest van Nederland. Voor mijn gevoel heb je dat deels ook zelf in de hand. Als jij iedereen vrolijk begroet, zeggen mensen echt wel goedendag terug. Als jij je openstelt naar anderen, doen zij dat ook naar jou. Iedereen was heel open. Ik werd overal mee naartoe genomen.’

‘Nee hoor, helemaal niet. Ik had me totaal niet ingelezen in hoe het zou zijn om in Zeeuws-Vlaanderen te wonen, dus liet het maar op me af komen. En dat ging gewoon vanaf het begin heel goed.’

‘Sinds kort woon ik met mijn vier kinderen in Hengstdijk. Een dorpje in Oost-Zeeuws-Vlaanderen. Ik zag daar een heel mooi betaalbaar huis, wat ik in mijn eentje kon betalen. Voor dit bedrag zou ik in Oldenzaal – waar ik oorspronkelijk vandaan kom – een kamerflatje krijgen. Nu heb ik een vrijstaande woning met een grote voor- en achtertuin, vier slaapkamers en een extra speelkamer beneden.’

‘De kinderen kunnen hier heerlijk buitenspelen. Ook de afgelopen maanden met corona hebben wij ons prima kunnen vermaken in de tuin. We hebben lekker de ruimte om naar buiten te gaan. Als ik in die periode met vier kinderen op een balkonnetje had moeten zitten, was ik gillend gek geworden, denk ik.’

‘Ik vind Zeeuws-Vlaanderen een hele fijne plek om mijn kinderen op te laten groeien. In Hengstdijk durf ik ze gewoon de straat op te sturen. “Ga maar lekker een rondje fietsen”, zeg ik dan. Dat zou ik bij mijn ouders in Oldenzaal nooit doen. Daar mogen ze echt niet alleen de straat op met dat drukke verkeer. Nog een pluspunt aan deze regio vind ik dat de kinderen op een kleine school zitten, waar ze veel persoonlijke aandacht krijgen. Voor mijn gevoel veel meer dan op de grote basisscholen in de stad, waar ze soms wel drie groepen 1 hebben.’

‘Ja, heel vaak. Afgelopen zomer was ik er elke vrije dag wel te vinden. Maar ook in het najaar ga ik zeker één, twee, soms wel drie keer per maand even lekker uitwaaien. Meestal ga ik naar Dishoek, Zoutelande of Breskens. Of ik zoek het wat dichterbij en ga naar Perkpolder aan de Westerschelde. De eerste keer dat ik na mijn verhuizing naar de zee ging, vergeet ik nooit meer. Het had gesneeuwd en het hele strand zag wit. Ik vond het een prachtig gezicht.’

‘Als ik iets wil doen op een vrije dag, dan is er altijd wel een leuke activiteit. De ene keer rijd ik daarvoor naar Hulst, de andere keer naar Terneuzen, of ik ga ervoor naar België. Ja, je moet er even naartoe rijden, maar dat vind ik helemaal geen probleem. Ik zoek liever de drukte op dan dat ik rust moet zoeken.’

‘Ja, ik zou hier echt niet meer weg willen. Mijn hoofd is een stuk rustiger geworden. Als ik na een drukke werkdag naar een vriendinnetje ga in Amsterdam, word ik gek van alle auto’s die dar door de straat sjezen. In Hengstdijk kan ik gewoon de schuifpui openzetten en dan hoor ik alleen maar vogeltjes fluiten. Er zijn veel minder prikkels in Zeeuws-Vlaanderen. Dat vind ik heerlijk. Mijn werk kan soms best heftig zijn en als ik thuis ben dan wil ik heel even niks.’